Είχα βγει βόλτα με τη λύπη μου για ν’ ατενίσουμε τοπία σε βιτρίνες
αμμώδη κοστούμια σ’ όλες τις αποχρώσεις ερήμου
θαλασσινή αύρα σε μπλουζάκια βαμμένα ωκεανό.
Κι όλα τους άδεια ζωής, όπως εγώ.
Εκλιπαρούσαν να φορεθούν από σώματα, να παλιώσουν πάνω τους.
Αγανακτούσαν μες στην κενή τους νεότητα.
Διψούσαν για λίγο ανθρώπινο ιδρώτα.
Κι εγώ για τον δικό σου.
Στο γυρισμό πέρασα από ένα ανταλλακτήριο συναλλάγματος
να εξαργυρώσω τη θλίψη μου
αλλά μου είπαν πως αυτό το νόμισμα δε το ζητάει κανένας.
Έφτασα σπίτι κι άρχισα να ξεκλειδώνω την πόρτα.
Κλαπ, κλαπ.
Ήχος συρτός και πένθιμος σαν να `λεγε εκλάπη, εκλάπη.
Μπήκα μέσα αλλά δεν έλειπε τίποτα.
Οι μονοτονίες και οι ακινησίες με κοιτούσαν κατάματα.
Σαν να με θεωρούσαν υπεύθυνο για την κατάστασή τους.
Εκλιπαρούσαν για την ακαταστασία σου.
Ξανάφυγα αλλά αυτή τη φορά δεν κλείδωσα.
Μια υπενθύμιση λιγότερη της φυγής σου
ήταν μια κάποια νίκη.