Ανεπαίσθητα, ανάμεσα από ψυχικές ισορροπίες
και πνευματικές ωριμότητες,
τον προσπέρασε ο σύμμαχος χρόνος
κι έμεινε έκπληκτος να παρακολουθεί
διαψεύσεις ομολογιών και βεβαιοτήτων,
αποκαθηλώσεις προσδοκιών και οραμάτων
με ανακόλουθες σκέψεις και βηματισμούς,
για τα ανεκτίμητα προσιτά και εφήμερα.
Με μιαν ανεπιτήδευτη νηφαλιότητα,
ως ανάγνωση και παραδοχή της αδυναμίας
να προλάβει ως συνέχεια το αύριο
και να θητεύσει σε δοκιμασμένα σχήματα
και συνάγωγες προοπτικές,
στάθμισε συνεπέστερη την αποδοχή
της μελαγχολικής αισιοδοξίας
από την επινόηση μιας ανακομιδής.
Και ήχησε παρήγορα η πίστωση του χρόνου,
να μην είναι ο γλιτωμός επιστροφή
και η φυγή παραίτηση και οδύνη,
αφού της ζωής τα όνειρα περισσεύουν
γι’ ακόμη μία θύμηση, ψυχής δημιουργία,
γι’ αποζητήσεις που λογιάστηκαν αυθαιρεσίες,
στ’ αδίδακτο της αρχής, στ’ αμάθητο του τέλους,
μικρός ο κόσμος κι όμορφος στην ταπεινότητά του.