Στης πετρογέφυρας
το πιο ψηλό της τόξο
φιλιά, φιλεύονται
από στόματα υγρά.

Ακούραστοι από έρωτα
παραμελούν τον ήλιο
με φως που ξεκινά
τη γη να αλωνίζει.

Φουσκώνει, κάτω, ο ποταμός
κι ακούγονται λαλάρια
με τη γλυκιά του την ορμή
τον πλάτανο χαϊδεύει.

Ξυπνούν του δάσους τα πουλιά
σφυρούν, καλημερίζουν
του πάθους το γλυκό φιλί
ήσυχα γαληνεύει.