Βαθιά μέσα στα κάτεργα της δόλιας μου ψυχής
ψάξε στο χώμα το νωπό ανάσα μήπως βρεις.

Κάθε πρωί σαν θρόισμα τη φέρνει από μακριά
σαν το ξερό το φύλλωμα με ρίχνει στη φωτιά.

Την έχω από καιρό χαμένη
άλικη κλωστή δεμένη
δωσ’ της χώρο να χιμήξει
το κακό θε να σκορπίσει.

Κάτω απ’ τα μαύρα σύννεφα σωπαίνουν οι ιαχές
κι όσοι ποτέ δε γέλασαν χαμένες κλαιν’ ζωές.

Στις παρυφές των ποταμών ξεπλένουν τις ντροπές
τα βρωμικα τα πρόσωπα οι καθαρές ψυχές.

Αν δε ματώνεις σαν τη βγάζεις
τη ζωή δεν την αλλάζεις
στον τροχό της θα σ’ αλέσει
την κραυγή θα σου την κλέψει.

Δρόμος μακρύς ανοίγεται κι ο χρόνος κυνηγάει
της λήθης το νερό κερνά σ’ όποιον τα παρατάει.

Στρώνει με τριαντάφυλλα κρεβάτια πέτρινα
αγκάθια, στάχτες και φωτιά για αυτούς που παν’ μπροστά.

Κουρέλι η ζωή κι ας γίνει
μια στιγμή θε να απομείνει
δωσ’ της χώρο να χιμήξει
το κακό θε να σκορπίσει.