Τέλω να μπισκεφτώ να μη πενσέφσω
να κλάφσω τσαι να γελάσω τέλω
αρτεβράι. Μα μάλι’ αράτζια έβο
ε’ να κανταλίσω στο φέγγο ε’ να
φωνάσω ο άντρα μου πάει.
άντρα μου πάει Άντρα μου πάει.

Τσ’ ε οι αντρώποι στε
μας πάνε στε ταράσσουνε ντ’ άρτει
καλοί ους τωρούμε του σ’ ένα
χρόνου.’Ετο ε ζωή μα ε του, ε ζωή
Κριστέ μου;Μα πα τσαι στη
Γκερμάνια κλαίοντα μα πόνο.
Κλαίοντα μα πόνο Κλαίοντα μα πόνο.

Τάτα γιατί εν να πάει, πέ μα γιατί;
Γιατί έτο έν’ ναι ζωή μαρά παιδία
ο τεκούντη πολεμά τσ’ ιδρώνει να
λιπαριάσει ου σινιούρου μου τη φατία.
Μου τη φατία Μου τη φατία.

Στέκω τη μπάντα τσαι στέκω εντώ
σόνο.Στέω πουμμα σαν τσαι στε,
πένσεω στο τρένο. Πένσεω στο
σκοτεινό και στη μινιέρα που
πολεμώντα ετσεί πεθαίνει ο γένο.
Πεθαίνει ο γένο Πεθαίνει ο γένο.