Δεν είναι η μέρα που με βαραίνει
είναι ο αέρας που κάθεται στα πνευμόνια μου
δεν είναι η αγάπη που με φυλακίζει.
Είναι τα χνώτα της που που δεν προλαβαίνω να γευτώ.
Δεν είναι η συνείδηση που μπροστά της δειλιάζω
μα το μούσκεμα της σκέψης...

... Και πράγματα φοβερά ραγίζουν το κορμί μου
αίματα από τις πληγές που άνοιξε η πένα μου
κουβέντες που ξέχασαν να ειπωθούν
σκουριές πάνω στα ματόκλαδά μου, που μου τα
βαραίνουν και με ωθούν σε ύπνο βαρύ...

Ένα καλοκαίρι με φτερά στους απαλούς του ώμους
περνάει πάνω από τον ρημαγμένο μου κήπο...
Κι ένας σακάτης γέρος, πετάει τη μπέρτα του
εμπρός και ξεχύνεται αδιάφορος – παγερός μέσα
στην κάμαρη μου... Με ξυπνάει από τον ύπνο,
κόβοντας το όνειρο στα δυο, λεηλατώντας τον
ειρμό της σκέψης μου, παρασέρνοντας με τον
βοριά του τα ζουμπούλια μες στο βάζο.

Είναι ο χειμώνας... Τρύπωσε πάλι μες στις
χαραμάδες του σπιτιού μου, να μου θυμίσει
πως κάπου αλλού είναι καλοκαίρι.