Στα σύνορα της λογικής μου,
χύνω το μαύρο της νύχτας
και το κίτρινο της μέρας μέσα στο σκαλιστό
μπακιρένιο μπρίκι...
Τα ανακατεύω με λίγο μολυσμένο αέρα
και με περισσότερες έγνοιες.
Τα αφήνω στο γκαζάκι να βράσουν
αρκετή ώρα, και ξαφνικά,
λίγο πριν το καταλάβω,
μέσα με μαζοχιστική ευωδιά,
βλέπω να κοχλάζουν βάναυσα
ανθρωπάκια, ματωμένα συναισθήματα,
ένοχα ταξίδια, γερασμένοι Θεοί,
και δυο πελώριες κόρες ματιών,
να με κοιτάν περίλυπα, σαν δυο φουσκάλες
πονεμένης ευτυχίας...
Χύνω το μίγμα στο πορσελάνινο φλιτζάνι,
ανάβω τσιγάρο, και ατενίζω τον κόσμο
καθισμένος στην πλάτη της αμφιβολίας,
έχοντας μια λέξη σφηνωμένη
στην κόψη των χειλιών: Καλημέρα...