Η πόλη που διέσχιζε τις πόλεις σαν έπεφτε η νύχτα
περπάταγε αργά στις μύτες των σπιτιών της με πέλμα γυμνό
η απελπισία της φωταγωγούσε τον ουρανό αστερόεντα τόξα
και στην πλατεία της βρισκόμουν κι εγώ σαν άγαλμα πασαλειμμένο με ποτάσα

όλο και πηγαίναμε προχωρώντας πλάι πλάι με τα ταξιδιωτικά περιστέρια
οι άνεμοι μας έστελναν τα εφεδρικά τους φιλιά και τις πλάγιες σημασίες τους

έψαχνε η πόλη την κεφαλαιώδη –τη μοναδική συνάντηση της ύπαρξής της–
κι εγώ μαζί της
κάποια νυχτιά –σ’ ένα βράχο έξω απ’ τη Σύρο θυμάμαι–
μας αποκαλύφθηκε μια θεά (ή θέα) με ό,τι πιο γήινο διαθέτει
η Αφροδίτη μισόγυμνη στο βραχάκι κι εκτεθειμένη σαν γένεση–
να προσπαθεί να υπερασπισθεί τον Αινεία –τον γιο που είχε αποκτήσει
από έναν τσοπάνο–
και γύρω της ένα ολόκληρο κοπάδι πρόβατα και κατσίκες και χλόη πολλή

ο τσοπάνος πλάι –στα πενήντα μέτρα–
σ’ έναν άλλο βράχο μες στο βαθύ κύμα –και κρεμασμένος
απαγχονισμένος απ’ την αγριελιά που βρίσκονταν γυρτή
τόσο σκληρός και συνάμα ωραίος–
και γύρω του και από κάτω αγκάθια –πυκνά αβυσσαλέα αγκάθια βαθιά
στα πλάγια ενός όντος

τα μάτια του ορθάνοιχτα και να στραφταλίζουν ένα φέγγος απόκοσμο
μου `ριξε μια ματιά δυνατή γεμάτη κατανόηση σα να ήξερε–
Κι εσύ άγαλμα είσαι στην πόλη σου!