Ο άνεμος νόμιζε πως ήταν ποιητής.
Κάρφωνε λέξεις στον ορίζοντα
και τις απάγγελλε με τρεμάμενη φωνή.
Κάποιες έπεφταν στις στέγες των σπιτιών
και καμιά φορά στα κεφάλια των ενοίκων.
Όταν έσκυβαν να τις μαζέψουν,
εκείνες άρχιζαν να τρέχουν
και ζητούσαν βοήθεια απ’ τους περαστικούς.
Τις έπαιρνε ένα παιδί και τις πήγαινε στη μαμά του.
Αυτή τις καθάριζε κι έτρωγε το ψαχνό.
Τα φλούδια τα πετούσε στον κήπο.
Την άλλη μέρα φύτρωνε ένα δέντρο
που έφτανε μέχρι τον ουρανό.
Ο άνεμος που νόμιζε πως ήταν ποιητής
έκοβε τα κλαδιά και τα κάρφωνε στον ορίζοντα.

Κι εγώ που νόμιζα πως ήμουν δέντρο
άρχιζα να διαβάζω ποιήματα με τρεμάμενη φωνή
και να σκορπώ τα φύλλα μου στον άνεμο.