Λασπωμένη ιστορία του εξήντα,
τυλιγμένη σε φακέλους και ντροπή.
Κάποιες νότες απ’ το Χιώτη κι απ’ τη Λίντα,
στη βαριά τη συννεφιά σαν αστραπή.

Αχ μάνα που 'σαι να με δεις,
σε πόλη αφιλόξενη σας ξένος τριγυρνάω.
Πονάω μα δίπλα μου κανείς,
στα δίχτυα της πικρής ζωής, σαν ψάρι σπαρταράω.

Θυμωμένη εφηβεία όπου κοιτάω,
μεσ’ τους στίχους κρύβει μόνο την οργή.
Αριστερά και δεξιά παραπατάω,
της γενιάς μου ακόμα στάζει η πληγή.