Αγάπη μου πολύτιμη, τα λόγια σου έχω νόμο,
τον λόγο που μ’ επρόσταξες τον έβαλα σε δρόμο.
Για τρεις ημέρες ώρισες μακριά ωχ την κατοικιά σου,
να στερευτώ τα μάτια σου και τη γλυκιά θωριά σου.
Κυρά είσαι, καμιά `ξέταση δεν κάνω στο σκοπό σου,
εγώ σαν δούλος πρέπει μου ν’ ακούω τον ορισμό σου.
Κι όχι τόσο διάστημα καιρού κοντό κι ολίγο
μακριά ωχ τ’ εσένα στρέγομαι, σαν θέλησες να φύγω,
μόνε για πάντα είμ’ έτοιμος μακριά ωχ τ’ εσέ να ζήσω,
της αρεσιάς σου να φερθώ και να σ’ ευχαριστήσω.
Και μη θαρρείς, σου υπόσχομαι χωρίς να το τελειώσω
τι δοκιμής απόδειξη μπορώ για να σου δώσω.
Αν ζιω στον κόσμο, μη θαρρείς για ζωντανόν εμένα,
εγώ δε ζιω για λόγου μου, ζιω μοναχά για σένα.
Τη δανεική ζωή που ζιω, κρατάς στη θέλησή σου,
να πάρεις πίσω, ως βούλεσαι, κι ως είν’ της όρεξής σου.
Σε όλα τ’ άλλα αναισθητώ και τότε ζωντανεύω,
τα κάλλη σου να χαίρομαι κι εσένα να λατρεύω.
Μόν’ πάλι αν είν’ αβόλετο και το `χε το γραφτό μου,
να χωριστώ στα ζωντα μου το φίλο το δικό μου,
μηδέ μπορεί να γένει αλλιώς, παρά να το φτουρήσω,
από τ’ εσέν’ που λαχταρώ πλιο χέρι να τραβήσω,
λιθάρι βάνω στην καρδιά, στα σωθικά μου πέτρα,
και παίρνω την απόφαση και μπαίνω σ’ άλλα μέτρα.
Αντίς να βασανίζομαι, να κολυμπώ στο δάκρυ,
τον κόσμ’ αρνιούμ’ ολότελα, και τη ζωή στην άκρη.
Κι αντίς να σε στερεύομαι και ν’ απερνώ τους χρόνους
σαν σε ζυντάνι σκοτεινό με πάθια και με πόνους,
την άχαρή μου αναπνοή δε μ’ εμποδάει να σβήσω
και ωχ τα μελλούμενα πικρά και θλίψες μου να γλύσω.
Τι θελα ειπεί ένας θάνατος κοντά σε χίλιους άλλους.
Στου χωρισμού σου τις στιγμές θανάτους πλιο μεγάλους!
Γιατί κι ατή σου το νογάς, κι ατή σου τ’ απεικάζεις,
αν ίσως και με χωριστείς, το Χάρο μου `τοιμάζεις.