"Στο Giacomino, το ιταλικό ρεστωράν
του Τζοχάννεσμπουργκ,
βρίσκεις πάντοτε καλά φαγητά",
έλεγε η φίλη, με μια πίκρα αβάσταχτη,
αβάσταχτη
όταν σερβίριζε ο Ινδός υπάλληλος
κι έκαναν κρότο υπερμεγέθη,
τα πιάτα και τα ποτήρια κι ο γείτονας
"εγώ αγαπάω και πιστεύω στα χρήματα",
"στο Durban έχουνε πιο υψηλούς μισθούς",
"πώς θα ζήσομε με τέσσερις λίρες,
ως το τέλος του μηνός "
ύστερα τα πιάτα και τα ποτήρια κι ο γείτονας
κι οι Χρυσοί Λόφοι στο βάθος
πώς θα ζήσομε με τόσους Χρυσούς Λόφους,
που ανατρέπουν τον ορίζοντα
κι όλο καρφώνουν ανάμεσα στα μάτια μας
σχέδια και γράμματα εφιαλτικά
"μα πώς θα ζήσομε;",
Με τους ακούραστους ουρανοξύστες παρατεταγμένους
στην κομψή στάση της αδιαφορίας,
σεμνή ακολουθία
της μακάβριας γεωμετρίας των δρόμων—
κι όλο βιαστικοί να περνούν αδιάκοπα,
να περνούν, να περνούν, αδιάκοπα
χωρίς κανένας να κοιτάζει
στο Giacomino,
το ιταλικό ρεστωράν του Τζοχάννεσμπουργκ.