Άπονα ο δεληβοριάς την χτύπησε ένα βράδυ
την ώρα που κοιμότανε δίπλα από το πηγάδι.
Κι όπως ήταν θεόρατη και φορτωμένη χρόνια
οι ρίζες δεν την κράτησαν σαν έγειραν τα κλώνια.

Κι η δύστυχη γκρεμίστηκε στ’ ανέμου τα γινάτια
και το πρωί την κλαίγανε παιδίσια αθώα μάτια.
Τι όνειρο να έβλεπε η δόλια αυτό το βράδυ;
Πως παίζανε στον ίσκιο της τριγύρω απ’ το πηγάδι;

Όλα της ρούγας τα παιδιά, εγγόνια, δισεγγόνια
και τους παππούδες που `σερναν τις θημωνιές στ’ αλώνια;
Ή μήπως τους αμπελουργούς που τρύγαγαν τ’ αμπέλια
κι ερχόντανε οι κοπελιές με χωρατά και γέλια;

Με της αυγής το πρώτο φως, το ύστερο αστέρι
κι άλλες κρατούσανε ασκιά κι άλλες σταμνιά στο χέρι.
Και ζωνανε το πέτρινο πλατύγυρο πηγάδι
τραβάγαν και γιομάγανε για να `χουν ως το βράδυ.

Ή θα `βλεπε της γειτονιάς κάθε κρυφό καμάρι
πως παίζαν και τραγούδαγαν στου Άη-Λια τη χάρη;
Ούτι ο Προκόπης και βιολί ο Φώνης κι ο Σιδέρης
λαγούτο και τραγούδαγε τρανά ο Παπασιδέρης.

Αν ήταν τούτο τ’ όνειρο που έβλεπε η καημένη
θα έφυγε χορεύοντας και τρισευτυχισμένη.