Πήγαν τα ποτάμια
παραπονεμένα
κι είπαν της θαλάσσης:
Φέρνομε σ’ εσένα
όλα μας τα πλούτη,
όλη τη χαρά μας,
όλη τη ζωή μας,
όλα τα νερά μας.
Και για πληρωμή μας
συ τι μας χαρίζεις;
Παίρνεις τα νερά μας
και μας τ’ αρμυρίζεις!

Και τους είπ’ εκείνη:
Πώς μπορώ ν’ αλλάξω;
τα γλυκά νερά σας
πώς να τα φυλάξω;
Είμ’ από τη φύση
αρμυρή πλασμένη
Κι αρμυρό κοντά μου
κάθε τι θα γένει.
Τα παράπονα σας
πάνε στα χαμένα.
Θέτε το καλό σάς;
φεύγετ’ από μένα.