Γῆ θαμπωμένη απ’ την ανατολὴ,
σώμα πυρωμένο και μαρμαρυγὴ,
σκίρτημα μὲσ’ στο χάσμα των καιρών
ω ανατολὴ ανατολών.

Μια φωνὴ στη σιωπὴ μ’ ακολουθεί
λόγος μυστικὸς, γύρω μου κι εντὸς,
της μορφής σου το φως.

Γη, του Ορφέα γη, καθημαγμένη γη,
στο χρόνο αναμονὴ, να βρεθεί στο πάντοτε παρὸν,
εαρινὴ μου γη, μυσταγωγείς στο φως,
με φως εσπερινὸ, το βυζαντινὸ και αρχαίο χορὸ.

Μια φωνὴ στη σιωπὴ ακροβατεί
νόημα να βρει μέσα στη ζωὴ, η δική μας φωνὴ.

Νιόνυμφη κόρη, απάνω στα βουνὰ,
γίνεσαι, μεσοπέλαγα, κυρὰ,
με του βοριά, παλεύεις, τις ριπές
και με σταυροφόρους πειρατὲς.

Μια φωνὴ στη σιωπὴ ακροβατεί
νόημα να βρει μέσα στη ζωὴ, η δική μας φωνὴ.