Τόσα χρόνια στον κήπο μας
δε χαρήκαμε δυο λουλούδια ανθισμένα.
Σαν οι ψυχές μας αναειδείς για χρόνια
μαραμένες να κάθονται στο έδαφος
καταπράσινες με δηλητήριο αιώνια
σαν ο σκοπός τους παραμένει άταφος.
Ποιος ξέρει το καημένο
πόσες πίκρες μέσα του κρατά;
Κι ούτε κουβέντα το ευλογημένο
μία σε μας δε μαρτυρά.
Ίσως ούτε το ίδιο να μην ξέρει,
ίσως γι’ αυτό να τα `χει χάσει εντελώς.
Κι ακόμη περιβόητο το ρητό στέκει,
είναι διαβόητος ο σκευωρός:
Όλα απ’ το χώμα γεννιούνται
κι όλα στο χώμα επιστρέφουν.