Περασμένα μεσάνυχτα
κι όλα τα περασμένα της ζωής μου αναλογίζομαι.
Μ’ εκείνο το βαρύ το αίσθημα
του αδιέξοδου πόνου
που ως το τέλος θέλει να συνοδεύει
τα αδικοχαμένα της καρδιάς μας τα χτυπήματα...
Αφού τίποτα δεν ζω όπως ποθούσα
θα πεθάνω – σου το λέω - όπως θέλω
μ’ ένα ήρεμο χαμόγελο στα χείλη
και δύο χέρια που άγγιξαν πολλά
μα την απώλεια σωστά θα τη θυμούνται...
Εσύ
δε ξέρεις πώς είναι να μιλάς
σε μιαν άδεια καρέκλα απέναντί σου
που δε γνώρισε ποτέ την χρηστικότητά της
και κάτω από την ημιμάθεια αυτή
εξακολουθεί να γεμίζει σιωπηλά
την αγαπημένη μου γωνία στο σαλόνι.
Αδιάφορα πράγματα επάνω της
τυγχάνει κι ακουμπώ.
Μήπως και κάτι απ’ το κενό που νιώθει
για λίγο αναπληρώσω...
Σε ποιο δρόμο, άλλωστε, να ψάξω
να σε φέρω εδώ μπροστά της
για να της συστήσω την αιτία της;
Από ποιο μακρινό όνειρο και ξένο
να σε τραβήξω έξω
για να χωρέσεις στη δική της
οικεία καταθλιπτική πραγματικότητα;
Έτσι όπως απάνθρωπα ενηλικιώθηκα
μέσα απ’ την ασυγχώρετη φυγή σου...
Την απόλυτη μοναξιά αυτής της καρέκλας
δεν πρόκειται να καταλάβεις.
Και σημασία πια δεν έχει.
Παρά το ότι
άψυχη κι αυτή σαν εσένα.
Μα πιο πολύ κοντά μου από εσένα.
Και λέξεις
εκτιμώ απίστευτα που δε διδάχτηκε
την πρόσκαιρη αγάπη της να μου τάξει.
Και για τίποτα όμορφο να με πείσει πια μπορεί.
...Ξημερώνει.
Όχι. Κι άλλο φως
δε θα αφήσω να την πληγώσει.
Την απερισκεψία σου δε θα υποστεί.
Και τη φωνή του παλιατζή αναμένω ν’ ακούσω
για να βγω να την παραδώσω
μαζί με την υπόσχεση να επιστρέψεις
που επιτυχώς λησμόνησες να τηρήσεις.
Σε τέτοια λάθη
μόνο η ευθανασία τους αξίζει...
Και με μάτια πρησμένα
την τελευταία μου αλήθεια της φωνάζω:
"Αν ο Ιούδας δεν ήταν προδότης
ο Χριστός δε θα περνούσε στην ιστορία".
Σου το είπα;
Ανεπανόρθωτα ενηλικιώθηκα.