Ήμουν κι εγώ εκεί, εν έτει 429, επί Περικλέους
μαζί με άλλους Αθηναίους που είχαν καταφθάσει,
άλλοι με ίππους, με άμαξες, ακόμα και πεζή, στην Ολυμπία.
Ήταν Σεπτέμβρης μήνας κι η ήρεμη κοιλάδα του Αλφειού
είχε γεμίσει θεατές απ’ όλες τις γωνιές του ελληνισμού.

Οι Αθηναίοι είχαμε λόγο ακόμα ισχυρότερο να παραστούμε,
καθώς ο ωραίος Μνησικλέους, ο πιο ωραίος νέος, κατατρόπωσε
όλους τους αντιπάλους του στο πένταθλο – λένε γι’ αυτόν,
πως σμίλεψε στο πρόσωπό του τον Ερμή ο Πραξιτέλης.

Σήμερα ήταν η απονομή του επάθλου εγώ καθόμουν δεξιά,
στα βορειοδυτικά, δίπλα στο άνδηρο των θησαυρών,
με θέα το πρυτανείο που έκαιγε το άσβεστο ιερό φως.
Δώδεκα ελλανοδίκες, ένας κήρυκας, ο σαλπιγκτής,
και πίσω η πομπή των ολυμπιονικών, που ακολουθούσε.

Με φύλλα δάφνης και άνθη έραναν στο διάβα τους τα πλήθη
κι αυτοί, με χιαστί στα μέλη τους πορφυρές ταινίες, αργά,
διέσχιζαν, με συνοδεία αυλητών, της Άλτεως το χώρο,
κρατώντας κλάδο φοινικιάς, ως το ναό του Δία.
Μετά το σάλπισμα, ο κήρυκας άρχισε να εκφωνεί τους νικητές,
το όνομα του πατέρα τους, της πόλης και του αθλήματός τους.

Στο άκουσμα Μνησικλέους, όλοι οι Αθηναίοι, με υψωμένα χέρια
ζητωκραυγάσαμε "τήνελλα, Καλλίνικε, χαίρ’ άναξ Ηρακλέους!"
ενώ στεφάνι αγριελιάς του εναπόθεταν ευλαβικά στην κόμη.

Το βράδυ, στήθηκε πλούσιο γεύμα για τα επινίκια –τι φωτιές!–
Κι η πράσινη κοιλάδα της Ολυμπίας, ως τα βαθιά μεσάνυχτα,
αντιλαλούσε από παιάνες, ύμνους, Χαίρε και σπονδές –
γλέντι που μόνο εμείς, οι Αθηναίοι, ξέραμε να γιορτάζουμε.