Είδα τον άνεμο να έρχεται απ’ τις στέπες
και να παγώνει μες στην πόλη τα φιλιά.
Τότε που γύρναγα στο νου σου μ’ άδειες τσέπες
και με γαυγίζανε τ’ αδέσποτα σκυλιά.

Είδα μια νύχτα πεταμένο στο χαντάκι
ένα φεγγάρι να βουλιάζει στο νερό.
Ξέρω πώς σφάζει το σπαθί και το βαμβάκι
και πως το μέλι του κορμιού σου είναι πικρό.

Είδα τον ίσκιο μου σκυφτό σαν λιποτάχτη
να δραπετεύει απ’ της ζωής σου το ντεκόρ.
Ο Άλαν Πόε σεργιανάει μες στη στάχτη
κι ένα κορίτσι που όλο κράζει never more.

Είδα να σπάς του άλλοθί μου τη βιτρίνα
γιατί ήμουν ψεύτικος κι εσύ αληθινή.
Τώρα αλητεύω μοναχός μου στην Αθήνα
κι η απουσία σου η πιο βαριά ποινή.