Μαύρ’ η νύχτ’ απλωτό το φακιόλι της ρίχνει
και με σκότος σκεπάζει την γη.
Σαν διαμάντια γυαλίζουν χιλιάδες της λύχνοι
στ’ ουρανού την σιγή.

Ουδέ φύλλο κουνιέται σ’ εκειό το καλάμι,
που πενθεί πα στον όχθο γυρτό.
Το νερό βαρετά δρασκελά το ποτάμι,
σαν μολύβι χυτό.

Ταίς χαραίς και ταίς λύπαις εντάμα κοιμίζει
μέσ’ στα μαύρα τ’ ο ύπνος φτερά.
Το σαράκι μονάχ’ αγρυπνάει και τρίζει
στα παλιά πατερά.

Και μαζί τ’ αγρυπνάει, κ’ αλέθει, και στρέφει
μέσ’ στα στήθια μ’ ο πόνος πικρά.
Αχ! Να `τέλειωνε μια την ζωή, που τον θρέφει,
να τ’ αφήσει νεκρά!