Ανάθεμά τον τον Χειμώ,
τον γέρο τον Γενάρη!
Δεν έχει γι’ άρρωστους καημό,
γι’ αγαπημένους χάρη.

Μόν’ κάμνει παγωνιά πολλή,
κλεί μέσα την κυρά μου
κ’ εγώ στερούμαι το φιλί
κι αυτή την συντυχιά μου!

Παππά, το χέρι σου φιλώ -
που να `χω την ευχή σου!
Και τον Θεό παρακαλώ
να σώσει την ψυχή σου.

Με παίρνεις τώρα των Φωτώ
μαζί σου να γυρίσω,
τον Αγιασμό να σου κρατώ,
να σου κρατώ το ίσο;

Να `βγούμε το πουρνό πουρνό,
ν’ αγιάσουμε στην γύρα,
κάθε Ρωμιό και Χριστιανό,
κάθ’ ορθοδόξου θύρα.

Συ ψαλλουρίζεις μιαν ευχή
στ’ αρχοντοσπίτια `πάνου
εμέ μου σφίγγετ’ η ψυχή
κι’ όλο το ίσο χάνω.

Εσέ σ’ αρέσκ’ αν σου φιλά
το χέρι καμιά χήρα,
εμέ μ’ αρέσκει και καλά,
μέσ’ στης Λενιώς την θύρα.

Συ της φωτίζεις τον γονιό
και λες το "'ν Ιορδάνει"
εγώ χαϊδεύω το Λενιώ
και το ρωτώ τι κάνει.

Συ παίρνεις για φωτιστικό
έν’ άσπρο τσακισμένο
'γώ παίρνω `να φιλί γλυκό
και μοσχομυρισμένο.