Προς δύσιν ο ήλιος κλίνει
κ’ εις νέφη εκρύβη χρυσά.
Λεπτή ζεφυρίτις φυσά
κι’ αρώματα χύνει.

Η γλαυξ τον κλαυθμόν της τονίζει
το άσμα σιγά των πτηνών
αχλύς τας μορφάς των βουνών
ηρέμα σκοτίζει.

Αγέλη λευκή καταβαίνει
τον λόφον και ήχον γνωστόν
συμψάλλει ομάς εργατών,
ενώ διαβαίνει.

Προς τ’ άσμα των μέλπ’ η φλογέρα,
κ’ ηχεί των αμνών βλυχηθμός.
Κ’ ευήχων κωδώνων ρυθμός
πληροί τον αέρα.

Ιδού και η λίμν’ η μεγάλη!
Ευθύμως τραχείς αλιείς
ανέλκουν, την άγκυραν είς,
το δίκτιον άλλοι.

Και μ’ έρρυθμον δούπον της κώπης
η λέμβος εγγύς μου περά.
Κυλίουν μ’ αφρούς τα νερά
και τρίζει η τρόπις.

Ωχρά δ’ απ’ αντίκρυ Σελήνη,
τας άκρας αφείσα της γης,
εν μέσω βαθείας σιγής
την λάμψιν της χύνει.

Και τ’ άστρα με νεύσεις βλεμμάτων,
αγάπην ποθούντα κρυφήν,
φιλούν την ιδίαν μορφήν
επί των υδάτων.