Έκλινεν εις την αγκάλην
της μητρός του γης
τ’ άστρον του φωτός ηρέμα
κ’ εκοιμήθη.
Της Νυκτός ο πέπλος πάλιν
μ’ αίσθημα στοργής
επί το καμόν του βλέμμα
επεχύθη.

Την αλγούσαν κεφαλήν σου
ποίος, ξέν', εδώ
επί του θερμού του στήθους,
θα βαστάσει;
Την ενδόμυχον πληγήν σου
ποία τις φειδώ
προ του χαιρεκάκου πλήθους
θα σκεπάσει;

Μυριάς αστέρων χύνει
λάμψιν αργυράν
και τη φρίκην της σκοτίας
καταστέλλει.
Εκ της λίμνης η Σελήνη
μ’ όψιν ιλαράν,
άγγελος παρηγορίας,
ανατέλλει.

Εις της σκυθρωπής ψυχής σου
τον ωκεανόν
πότ’ έν’ άστρον θ’ ανατείλει
φωτοφόρον;
Εις της θλιβεράς ζωής σου,
ξένε, το κενόν
πού θα συναντήσεις χείλη
παρηγόρων;

Επί του Παντός ηπλώθη
άκρα σιωπή,
ουδ’ η πτέρυξ των ονείρων
το ταράσσει.
Επληρώθησαν οι πόθοι
κ’ οι κρυφοί σκοποί
των πτηνών και των ζεφύρων
εν τω δάσει.

Αι μελέται κ’ αι φροντίδες,
ξένε, της ψυχής
πότε τ’ απορήματά των
θα κοιμίσουν;
Πότ’ οι πόθοι σου κ’ ελπίδες,
όνειροι ταχείς,
την πραγματικότητά των
θ’ αποκτήσουν;

Εις τ’ αραιωμένα σκότη
ψάλλ’ η αηδών
την υγράν το φως αγκάλην
απαρνείται.
Αντηχούν χαραί και κρότοι
δια των οδών,
η ζωή ανέστη πάλιν
και κινείται.

Μάτην ήλθες να κουφίσεις,
ξένε μου, θρηνών
εις την γην μας την οδύνην
κ’ εις το κύμα.
Ιατρείαν θ’ απαντήσεις
εις τον ουρανόν,
και θ’ ανεύρεις την γαλήνην
εις το μνήμα!