Διαβαίνει, με θωρεί, και πα
και δεν καλησπερίζει!
Μιαν άλλην, μ’ είπαν, αγαπά—
κ’ εμέ... Δε με γνωρίζει!

Χαρά στην, που τον καρτερά!
Κι’ όποια τον καμαρώσει,
να μην το κλάψει μια φορά,
να μην το μετανοιώσει!

Άλλοτε `χάρηκα κ’ εγώ...
—Καλά! δεν την ζηλεύω!—
Τώρα τον νου μου κυνηγώ
και δεν τον πρεμαζεύω!

Κι αν πήγ’ εκείνος στο καλό
κι αν μ’ έχει λησμονήσει,
τον Πλάστη `γώ παρακαλώ
να του το συγχωρήσει.

Άμοιρη κόρη και φτωχή,
πώς να του γίνω ταίρι;
Μι’ άλλη τον έκαμ’ ευτυχή
μ’ ένα γεμάτο χέρι.

'Γώ μόνον μια καρδιά πιστή
είχα να τον χαρίσω.
Τώρα ραγίσθηκε κι’ αυτή—
Πάρ’ μου την, Πλάστη, `πίσω!