Τ’ άνθη που μ’ έχεις χαρισμένα,
δεν εμαράνθηκαν ακόμη.
Ήσαν πίστότερ’ από σένα
κι’ από την άστατη σου γνώμη.

Τα `χω τηρήσει στην θωριά τους
με τα γλυκά φιλήματά μου
τώρα μου πίνουν για δροσιά τους
τα άφθονα τα δάκρυά μου.

Όταν στερέψουνε κ’ εκείνα,
τότε θα τα `βρουν μαραμένα.
Τότε τα ρόδα και τα κρίνα
θε να τα θάψουνε μ’ εμένα!