Βαριά περνούν τα σύννεφα, βαριά και θολωμένα
και μοιάζουνε στο διάβα τους και στην καρδιά μ’ εμένα.
Βοριάς μας λάμνει στην στεριά και Λίβας στα πελάγη
κ’ έν’ από μας δεν αγροικά πόθ’ έρχεται, πού `πάγει.

Η θλίψη κι ο πολύς καημός τα στήθη μας βαρύνει
τ’ αστραποβρόντι, οι στεναγμοί, μας είν’ ελαφροσύνη.
Και η βροχούλα, π’ αρχινά και πέφτει `γάλι `γάλι,
είναι τα μαύρα δάκρυα, που η καρδιά μας βγάλει.

Τι τ’ ωφελά το σύννεφο, σαν βρόντησε και βρέχει;
Τα δάκρυά του πίν’ η γη, και για χαρά το έχει.
Τον ποιητή τι τον `φελά, σαν κλαί’ και χολοσκάνει;
Ένα τραγούδι για καλό των άλλων θε να κάνει.

Χαρά στους, αν του το δεχθούν, σαν την βροχήν η ξέρη!
Αν έχουν σπέρμα μέσα τους κι αυτός τροφή του φέρει,
και τους βλαστήσει στην καρδιά, στ’ απόνεκρά τους στήθη
έν’ άνθος, π’ όπου `φάνηκε, ζωή ξαναγεννήθη.