Ο Χρόνος, που κάθε κακό `μερώνει και κοιμίζει,
ολίγο πες `ξεθύμανε την πίκρα του καημού μου.
Μια λύπη μόνον `μέρωση και ύπνο δε γνωρίζει,
μια ιστορία θλιβερή δεν `βγαίν’ από τον νου μου.

Στην Θράκη `ξεύρω `να χωριό, `να σπίτι κάτου κάτου
'να σπίτι, μια χαλοσπιτιά—Θεός να τη φυλάγει!—
Με τοίχο γύρω `λόγυρα, με μιαν αυλή μπροστά του,
μ’ ένα περβόλ’ απότιστο στο δεξιό του πλάγι.

Μέσ’ στο περβόλ’ ένα δενδρό, στον ίσκιο τ’ ένα μνήμα.
Λιβάνι πάνω το πουρνό, κερί το βράδυ καίει
και μια γριά `μερονυχτίς, σαν κλαδεμένο κλήμα,
σαν μνημορόπετρα γυρτή, μοιρολογά και κλαίει.

Το `να παιδί της ξενιτιά και τ’ άλλο σκοτωμένο!
Κι’ αυτή, που θέλει στήριγμα να γύρει ν’ ακουμβήσει,
το `να δεν το `χει ζωντανό, τ’ άλλο `χει `ποθαμένο—
Θεός να τήνε λυπηθεί, να την παρηγορήσει!