Πώς γελώ με των ανθρώπων
τα περίεργα μυαλά,
που ζητούν με κάθε τρόπον
να μαντεύσουν και καλά:

Ποια να μ’ έβαλε στο χέρι,
ποια μ’ εμάγεψεν εδώ
και χειμώ και καλοκαίρι
την αγάπη τραγουδώ.

Τέτοια ζήτηση, καημένοι,
περιττή `ναι και χαμένη.
Ποιος ζητά, παρακαλώ,
για νερό μέσ’ στον γιαλό!

Ποιος , τον ήλι’ όταν κοιτάζει,
για μι’ αχτίνα του `ξετάζει;
Μ’ αφού θέτε, θα σας `πώ
ποιαν αγάπην αγαπώ:

Πάρτε γύρω την Ελλάδα—
ποια `ν’ η πιο καλή κυρά;
Γι αυτήν κάμνω πατινάδα,
και βαρώ τον ταμπουρά.

Πάτε στην Φραγκιά κ’ ευρήτε
Φραγκοπούλα διαλεχτή:
Τραγουδώ και—τι θαρρείτε;
Στίχους γράφω και γι’ αυτή.

Και εις όποια χώρα `πάτε
κάθ’ ωραία π’ απαντάτε,
κάθ’ αγνή, μ’ είναι γλυκιά,
κ’ εύμορφ’ αγαπητικιά.

Μ’ αν σας καταντήσ’ η γύρα
στην ποιητική μου θύρα,
'μβάτε μέσα να σάς `πώ,
πώς κ’ εσάς σας αγαπώ.

Κι όταν όλ’ η γη τελειώσει,
—τι να κάμω, βρε παιδιά;—
Μ’ απομέν’ ακόμη τόση,
τόσ’ αγάπη στην καρδιά,

που μ’ ερωτεμμένα χέρια
μου φιλιέται η ψυχή
όλη νύχτα με τ’ αστέρια,
με τον ήλιο το ταχύ!

Κ’ εκεί δα που `ξημερώνει
κ’ η αγάπη δεν `μερώνει,
βγαίνω στο χλωρό βουνό
και την τέχνη μ’ αρχινώ:

Παίρνω ρόδα, παίρνω κρίνα,
παίρν’ απ’ τον Θεό μι’ ακτίνα,
μιαν αγάπη πλάττω `δώ
και γλυκά της τραγουδώ.