Επί των χλωρών βουνών
τας θυμέλας τας μεγάλας
καίει θεί’ αρώματα
η ωραί’ Αυγή.
Νέον έαρ ποθεινόν
τη προτείνει τας αγκάλας
και με ζωντα χρώματα
εστολίσθ’ η Γη.

Εις τας φλέβας του Παντός
σφύζει της ζωής το νάμα
και αυτούς τους χάλικας
γονιμοποιούν
κ’ εις τα στήθη του εντός
μύρι’ άνθη εν τω άμα
με ποικίλους κάλυκας
τώρ’ αναβιούν.

Τώρα είναι ο καιρός,
που λαλεί παρά τας βρύσεις
μύθους εις τ’ ανθήλιον
έρως πτερωτός.
Που τελεί περιχαρώς
νέα και σφριγώσα Φύσις
εορτήν γαμήλιον
μετά του φωτός.

Ναϊάδες τους χορούς
και τους κώμους παρατείνουν
παρά τα ποτάμια
εν λευκεί στολεί.
Και με φθόγγους λιγυρούς
αιθεροπλανείς εντείνουν
τα επιθαλάμια
οι κορυδαλλοί.

Από κοίτης γαλανής
με μορφήν ακτινοβόλον
ο νυμφίος ήλιος
αίρετ’ εν σιγεί.
Εξαισίας ηδονής
τ’ ουρανού πληροί τον θόλον
και η όλ’ υφήλιος
τον υμνολογεί.