Καθείς με σκέψιμο βαθύ
να καταλάβει προσπαθεί
ποιος ήνωσε μ’ έν νεύμα
την ύλη και το πνεύμα.

Εγώ, παιδάκι χαρωπό,
εγώ, μ’ ακούεις; Θα στο `πώ
και ποιος και πώς το κάνει
αυτό που σε λανθάνει.

Από την ύλη την βουβή
πλέκ’ ο Θεός ένα κλουβί
κι’ ανοίγει παραθύρια
σ’ αυτό πέντ’ αισθητήρια.

Έπειτα βάλλ’ ένα πουλί
μέσ’ στο κλουβάκι, που λαλεί
με ίδια λαλιά του
ό,τι θωρεί `δώ κάτου.

Ε! Το πουλάκι το ταχύ
είναι αυτό, που λεν ψυχή
και το κλουβί `ναι σώμα,
βαρύ βαρύ, σαν χώμα.

Όσον αντέχει το κλουβί
και το πουλί για να διαβεί
δεν βρίσκει ευκολία,
είναι ζωή κ’ υγεία.

Αλλ’ άμ’ αρχίσει να χαλνά
και το πουλί τότ’ αρχινά
και πολεμά κι’ ανοίγει,
ώστε να `βγει να φύγει.

Να πά’ στην πρώτη του φωλιά
και στ’ άλλου κόσμου τα πουλιά
ν’ αφηγηθεί μια μέρα
ότ’ είδεν εδώ πέρα.

Μα, όπ’ η Φύσις η καλή
ευρεί κλουβί χωρίς πουλί,
σηκώνει και το παίρνει
και σπίτι της το φέρνει.

Και καίγοντάς το προσπαθεί
να ζήσει και να ζεσταθεί,
γιατ’ είναι κρυωμένη,
κ’ είναι γριά η καημένη!