Τι μ’ ωφελούνε τα φλουριά,
το κίτρινο χρυσάφι,
που μ’ ενθυμίζουν την θωριά,
που καταλυούν οι τάφοι;

Κι όλου του κόσμου ταίς τιμαίς
κι αυτές τι να ταίς κάμω,
που `μοιάζουν παιδιακές γραμμές
πα στου `γιαλού τον άμμο;

Προβάλλ’ η θάλασσα μ’ ορμή,
μ’ αγριωμένη γνώμη,
σβήν’ απ’ τον άμμο την γραμμή
πριν τελειώσ’ ακόμη.

Προβάλλ’ ο Χάρος, στον Βοριά,
στον Λίβα καβαλάρης,
και σε χωρίζ’ απ’ τα φλουριά,
που `πάθιαζες να πάρεις!

Δώστε με νιότη περισσή
κι αγάπη σαν λουλούδι
δώστε μ’ ένα στυφό κρασί
κ’ ένα γλυκό τραγούδι.

Κι ας έλθ’ αυτός με τας τιμάς
κι αυτός πο `χ’ αρχοντέψει,
να φαν, να πιουν μαζί μ’ εμάς,
να διω ποιος θα ζηλέψει!