Η καρδιά μου ταξιδεύει
με των πόθων τα φτερά:
Να σε ξαναδιεί γυρεύει,
να σε εύρει λαχταρά.

Όλα τ’ άνθη ερωτάει
και τα πράσινα φυτά,
τα τριαντάφυλλα του Μάη
μη σε είδαν ερωτά.

Όλ’ ακούν και σιωπούνε
και στενάζουν λυπηρά:
Να προφέρουν δεν `μπορούνε
πως σε είδανε, σκληρά.

Όμως μια γριά τσικνίδα
αποκρίνεται βιαστή:
—Χα! Εκείν’ εγώ την είδα
μ’ έναν άλλον εραστή!

Τους εφώτιζε τ’ αστέρι,
το φεγγάρι σιγηλό
και πιασμένοι χέρι χέρι
κατεβαίναν στον γιαλό.—

Κ’ η καρδιά μου, σαν τρυγόνι
που `ματόφυρτο πετά,
ως τα κύματα ζυγώνει
και μη σ’ είδαν ερωτά.

Όλ’ ακούν και σιωπούνε
και στενάζουν θλιβερά:
Να προφέρουν δεν μπορούνε
πως σε είδαν μια φορά.

Όμως ένας γέρο βράχος,
με αλύπητη καρδιά,
—Χά! Εγώ, λαλεί, μονάχος,
'γώ την είδα μια βραδιά.

Την εφώτιζε τ’ αστέρι,
το φεγγάρι σιγηλό,
όχι πλέον μ’ ένα ταίρι,
αλλά μόνη στον γιαλό.

Μόνη, στην ακτή την πρώτη,
βάρκα `θώρει μακριά
κ’ έκλαιε για τον προδότη,
που της έκραζ "έχε `γεια!"