Μαθητής ακόμη
και παιδί,
πο `χει μόνο γνώμη
για σπουδή,

μέσ’ στα στήθια νιώθω
μια βραδιά
κάτι τι, σαν πόθο
στην καρδιά.

Κάτι, που δεν λέγει
τι ζητά,
μόνο δός του καίγει
δυνατά!

"Αχ! Θεέ, βοήθεια
στον καημό!
Έχω μέσ’ στα στήθια
πειρασμό!

Βγάλ’ τον! δεν αξίζει
για παιδί.
Βλέπεις, μ’ εμποδίζει
στην σπουδή!"

Μ’ άκουσ’ ο Θεός μου:
Φλογερό,
σαν λαμπάδ', εμπρός του
τον θωρώ.

"Χα! Π’ ανάθεμά σε,
φλογικό!
Συ βεβαίως θα `σαι
το κακό!

"Κι άλλος πριν σ’ εγγίσει
και καεί,
διές, πώς θα σε σβήσει
μια πνοή".

Έτσι του φωνάζω
και φυσώ:
Έσβησε κοιτάζω
το μισό.

Το φυσώ και πάλι
πλην αλλά
φλόγες τώρα `βγάλει
στ’ αψηλά!

Φεύγω να τ’ αφήσω
δεν `μπορώ:
Με τραβά `πό `πίσω
'να μωρό.

Με ξανθά μαλλάκια,
με φτερά
και με δυο ματάκια
φλογερά.

"Το ψυχρό σου στόμα
δεν μπορεί
να το σβήσ’ ακόμα
το κερί;"

Λέγει. Και με χα-χα!
Περισσά,
προσποιείται τάχα
πως φυσά.

"Μη φυσάς, κοπέλι,
στην πυρά!
Να σου κάψει θέλει
τα φτερά!"

"Λες με τα σωστά σου
να καγώ;
Το φυσούμε, στάσου,
συ κ’ εγώ".

Σαν καλή μ’ εφάνη
συμβουλή.
Κάποιος χρόνο χάνει,
το πολύ.

Μ’ αφού μ’ έχε’ ιδρώσει,
ας το διώ,
πώς θα την γλιτώσει
με τους δυο.

Πότε πότ’ εκείνο
πολεμά,
πότ’ ο ίδιος σβήνω
μα, μα, μα.

Φύσα `γώ, και φύσα
το παιδί,
άναψε σαν πίσσα,
σαν δαδί!

"Φθάνει πλέον, είπα.
το θωρώ,
'κάμαμε μια τρύπα
στο νερό!"

"Άλλη μια, φωνάζει
και μ’ αρκεί!"
Και μια φλόγα βγάζει,
μια κακή.

Άφοβο την παίρνει
και ταχύ
και μου τήνε σπέρνει
στην ψυχή!

"Αχ! Σκληρό, του λέγω,
αχ, πονώ!
Δε σε μέλ’ αν κλαίγω
και θρηνώ;"

Κείνο `χε πετάξει
χαρωπό
κ’ έψαλλε με τάξη
και σκοπό:

"Δε με μέλει δράμι!
Κι αν κλαις, τι;
Τούτο θα σε κάμει
ποιητή!"