Ε! Πώς τα `θυμούμ’ ακόμα
τα παλιά παλιά μου χρόνια,
τώρα, που μυρίζει χώμα,
πο `χω τρίχες σαν τα χιόνια!

Κι όταν η ψυχή μου γύρει
μέσ’ στης μνήμης το τεφτέρι,
τι ζωή σαν πανηγύρι!
Τι χρυσούς καιρούς με φέρει!

Όπου διεί κι’ όπου σκαλίσει
στα γεροντικά μου στήθη,
σαν καθάρια τρέχει βρύση
και λαλεί, σαν παραμύθι!

Γύρω γύρω διές με χάρη,
σαν αστέρια, τα παιχνίδια
και στην μέση, σαν φεγγάρι,
την αγάπη μου την ίδια!

Χθεσινά θαρρείς οπού `ναι!
Όνειρ’ από `ψες καθάρια.
Και σαν έφεξε, πετούνε
και σπιθοβολούν ανάρια!...

Διές ο κόσμος πώς αλλάζει!
Πώς `μεις ήμεθα παιδάκια,
που δεν `ξεύραν με τι μοιάζει
η πονήρια και η κάκια!

Τώρα, δυο χρονώ κουλούκι
εργολάβος μ’ έχει γένει
και πριν έβγ’ απ’ το μπουμπούκι,
είν’ η κόρ’ ερωτεμένη!...

Έρωτα κ’ εγώ `χα πάθει,
'κοσιδυό χρονώ κοπέλι,
μ’ άγλειφα κρυφά τ’ αγκάθι,
κι αποφύλαγα το μέλι.

Ως να πα και να κερδίσει
το δουλευτικό μου χέρι
κι ο παππάς να μ’ ευλογήσει
και να μου την δώσει ταίρι.

Και σαν ήρθ’ απ’ το ταξίδι
κι’ αλλαχθήκαν δαχτυλίδια,
τότ’ εγλύκανε το ξύδι
κι αρχινήσαν τα παιχνίδια.

Τότε πρώτα, το καημένο,
την εφίλησα μια μέρα
ένα φίλημα κλεμμένο
στων μαλλιών της τον αθέρα!

Άι! Πώς σ’ έπαιρνεν εκείνη
για ντροπή το κάθε χάδι!
Και θαρρούσε, πως αφήνει
τέτοιο φίλημα σημάδι!

Κι όταν την επήρα, πόσο
χρόνο πάθιασα, κοπέλι,
ως πού να την ημερώσω,
να την κάμω να με θέλει!...

Μα `μεις ήμεθα παιδάκια,
σ’ άλλους χρόνους μ’ άλλα ήθη
και δεν είχαμ’ ούτε κάκια,
ούτε διαβολιά στα στήθη.

Κ’ ύστερ’ από την λαχτάρα
κ’ ύστερ’ από τόσα πάθη
μια γριά `ξηνταπεντάρα
τ’ είν’ αγάπη μ’ έχει μάθει!...