Πως είν η νύχτα όμορφη
δε θ΄αρνηθώ ποτέ μου
μπροστά στα νυχτολούλουδα
θυμάμαι εσένα Θέ μου.

Μικρό μου νυχτολούλουδο,
γιατί ανθείς το βράδυ,
κι έχω το φως απαρνηθεί
και ζω μες στο σκοτάδι;

Μικρό μου νυχτολούλουδο,
τον ήλιο κάνω χάζι,
όταν ξυπνάς κι η λάμψη του
εμπρός σου σκοτεινιάζει.

Ζηλεύγει σου την ομορφιά,
ανθέ, και σ’ αποφεύγει
κοιμάσαι κι ανατέλλει αυτός,
ξυπνάς και βασιλεύει.

Μικρό μου νυχτολούλουδο,
λούσε με στ΄άρωμα σου
να γείρω ν’ αποκοιμηθώ
γλυκά στην αγκαλιά σου.