Περάσανε τα βράδια του ονείρου
και έγινε εφιάλτης το παγκάκι,
εκεί πλάι στο σύμβολο του απείρου
που `χες σκαλίσει του έρωτα βελάκι.

Περάσανε τα βράδια του φιλιού σου
και τώρα ζω με σφραγισμένα χείλη,
είμαι ακομα άραγε στην άκρη του μυαλού σου
έστω σαν η χειρότερη σου φίλη.

Μέσα στη νύχτα άναψες τα φώτα της πορείας
κι ούτε ματιά δεν έριξες κλεφτή απ’ τον καθρέφτη,
να σε αποσύρω έπρεπε εκτός κυκλοφορίας,
άλλωστε το συνήθιζες να φεύγεις σαν τον κλέφτη.

Περάσανε μαζί σου και τα χρόνια,
πολλές φορές σε ρώτησα αν μ’ ακούς,
σε μια παρτίδα ακόμα και τα πιόνια
παίρνουνε θέση κόντρα στους καιρούς.