Όλα όσα έμαθες κι όσα έγινες,
όρμοι που έδενες, όρκοι που έλυνες.
Κι όσα φαντάσματα σε ακολούθησαν
και μάνα έγιναν και σε νανούρισαν.

Όλα πατρίδες, πατρίδες, Έλληνες
αγαπημένης μαλλιά που ξέλυνες.

Κι όσα με δάκρυα γράμματα έστελνες,
σ’ όσες Σειρήνες τ’ αυτιά σου έκλεινες,
καρδιές που ο έρωτας χιλιάδες πίστεψε,
μα μια μονάχα καρδιά σαΐτεψε.

Όλα πατρίδες, πατρίδες, Έλληνες
αγαπημένης μαλλιά που ξέλυνες.

Κι όσα παιχνίδια με φίλους έπαιζες,
πηγές που έπινες, πληγές που έπλυνες.
Όλα όσα χώρεσε η μικρή σου αγκάλη
πυξίδα έγιναν, ζεστό μαγκάλι.

Όλα πατρίδες, πατρίδες, Έλληνες
αγαπημένης μαλλιά που ξέλυνες.

Κι ότι κι αν άφηνες κι όπου κι αν έφτανες,
σε όσες πόλεις ντροπές κι αν ξέπλυνες,
μια άλλη πόλη μέσα σου έτρεφες
κι όσο ξεμάκραινες, τόσο επέστρεφες.

Όλα πατρίδες, πατρίδες, Έλληνες
αγαπημένης μαλλιά που ξέλυνες.