Τω όντι τ’ απεφάνθησαν κριταί, που δίχως κρίσεως
ιδρύθησαν επί εδρών κ’ επί κλεινών βημάτων:
Πώς, όπως σβήν’ εις το κενόν αέριον διάττον,
ούτως εσβέσθη παρ’ ημίν και τ’ άστρον της ποιήσεως!

Πλην σύ, από ανατολής μεταίρων μέχρι δύσεως
επισκοπούσαν την αυγήν των νοερών σ’ ομμάτων,
δεν διοράς την ποίησιν και δια των εσχάτων,
δια των πλέον ευτελών συστατικών της Φύσεως;

Βρύα και χόρτα να βλαστούν εκ σηπεδόνος είδον
αλλ’ όμως αίμ’ αύτα γεννούν, που είν’ ερώτων μύησις,
όταν υφέρπ’ εις παρειάς και χείλη κορασίδων.

Τον βουν τον τρέφουν τ’ άχυρα κ’ εν τούτοις οία ποίησις!
Τροφήν ο βους, εγκέφαλον εις τους κριτάς μας δίδων,
κάμνει να είν’ όλοι ζωή, όλοι σοφίας οίησις!