Κι αν Αβδηρίτης, προσελθών προς άλλους Αβδηρίτας,
οδύρεται, πως δεν ηχεί της Μούση τ’ άσμα παρ’ ημίν
κι’ άκληρος δάφνης, επαιτεί των Ζωυλίσκων την τιμήν,
προφέρων μάρτυρας σοφούς και πράσα κι’ αμανίτας.

Συ, παρελθών μετά σιγής ατέχνους τεχνοκρίτας,
ιδέ τριγύρω σου μη ζει πλάσμ’ ακόμη προς στιγμήν,
μη ψάλλ’ εισέτ’ η αηδών και τ’ άνθη πέμπουσιν οσμήν
και στρέφ’ η άλμη κύματα κι’ ο ουρανός πλανήτας.

Και ψάλε, αν τι έτι ζει, την τέρψιν, τον κλαυθμόν του.
Ψάλλε προς τ’ άσμα των πτηνών, τον θρουν των ανθηλίων
και ψάλε προς τον πάταγον, τον ρόθον των κυμάτων.

Πλην, αν εξέλιπε ζωή από ξηράς και πόντου,
εις θρύμματ’ αν κατέρρευσαν αι τάξεις των ηλίων
και τότε ψάλε, θνήσκων συ επί των συντριμμάτων.