Συνάγω τ’ άνθη, που παράγει
η νέα φύσις διαλεχτά
τα ρόδα παίρνω, που του Μάγη
η πρώτ’ αχτίνα χαιρετά.

Και πλέκω `να λαμπρό στεφάνι
με σέβας και χαρά κρυφή.
Ποια είν’ αυτή, πού θα το βάνει
εις την σεπτή της κορυφή;

Επί της γης άλλος κανένας,
παρά η γνήσι’ αρετή
κ’ η μόνη από τας Ελένας
που είναι όμοια μ’ αυτή.

Είναι κανείς που δεν το ξέρει
και περιμένει να του πω,
πως λάμπει σαν Θεού αστέρι
στον ουρανό μας χαρωπό;

Πως με την λάμψιν όπου χύνει
στην νυχτωμένη μας την γη,
εις αρετή και σωφροσύνη
τ’ ωραίον φύλον οδηγεί;

Κ’ επαναφέρει στην Ελλάδα
έργον και σύνεσιν ξανά,
με την ανδρόσοφη Παλλάδα,
με την Εργάνην Αθηνά;

Αυτής το δεξιό το χέρι,
κρυφά από τ’ αριστερό,
τόσα καλά να κάμει ξέρει,
που ν’ αριθμήσω δεν μπορώ.

Γιατ’ ο Χριστός το παραγγέλλει
κι αυτή, στον λόγο του πιστή,
η καλοσύνη της δε θέλει
να `ναι στον κόσμο ξακουστή.

Αυτή λοιπόν πρέπει μονάχη
κ’ η όμοιά της αρετή
το πιο λαμπρό στεφάνι να `χει,
στην κορυφή της την σεπτή.