Είχεν έγκυο κεφάλι,
πόνους είχε στην καρδιά
κ’ έχει ρίψει τα παιδιά
όπου κι όπως του `ρθε πάλι!

Κ’ έχει κάμει τα τραγούδια,
σαν την γάτα, που γεννά
μονομιάς στα σκοτεινά
δεκοχτώ στραβά γατούδια!

Τι περίδρομος σε πιάνει
κάθε `λίγο, ποιητή
και `ξοδιάζεις το χαρτί
και σκορπίζεις το μελάνι;

Με τους ήχους που μας κρούεις,
το βιολί σου καταλείς:
Τα τραγούδια που λαλείς,
συ τα λες και συ τ’ ακούεις.

Γράψε κάλλιο μια φυλλάδα
με δασκαλική καρδιά,
για να μάθουν τα παιδιά
τ’ άλφα Βήτα στην Ελλάδα.

Κάλλιο γράψε μια καινούργια,
μια `πιστήμη μυστική:
Πού να `βρουν οι νηστικοί,
οι ακαμάτηδες κουλούρια.

Και να διεις πως τα χαρτιά σου
τ’ αγοράζουν με χαρά
πως δεν παίζει ταμπουρά
κ’ η κακόμοιρη κοιλιά σου.

Όλ’ αυτά που φκιάνεις τώρα
και σκοτώνεις τον καιρό,
είναι τρύπα στο νερό
κι’ όχι διάφορο στην χώρα.

Κι όσο για να τα τυπώσεις—
μην το κάμεις! Διατί
είναι κρίμα στο χαρτί,
κρίμα στ’ άσπρα που θα δώσεις!

Δεν τα ψάλλουν οι κοπέλες,
ο λαός δεν τα λαλεί
ο μπακάλης θα πουλεί
μέσ’ στα φύλλα σου σαρδέλες.

Κι’ αν το πράμα που παθαίνεις
είν’ αρρώστια στα μυαλά,
που σε βάζει και καλά
να λαλείς να μας κουφαίνεις.

Να, για συνδρομή γενναία,
μια χρυσή παραγγελιά:
Πάντα καίγε τα παλιά,
άμα στιχουργείς τα νέα!