(Της Δεσποινίδος Μ. Α. Αναγνωστάκη).

Λοιπόν και σύ, σαν συνηθούν ξεχαστικαίς γερόντισσαις,
το λεύκωμά σου στο εξής να τον `θυμάτ’ εφρόντισες,
σε μια σελίδα περιττή,
τον ποιητή;

Τι εύνοι’ απελπιστική! Τι φοβερά προτίμησις!
Τόσο `νωρίς ν’ ανατεθεί η εδική τ’ ενθύμησις
σ’ ένα χαρτόφυλλο χλωμό
χωρίς παλμό!...

Ω! Κάψε την σελίδ’ αυτήν και τ’ άνοστα ποιήματα!
Και φύλαττε τον ποιητήν με πόθους και μ’ αισθήματα
εις της καρδίας το γλυκό
μνημονικό.

Κι άφες κ’ εκείνον να τηρεί του κάλλους την εντέλειαν,
την μαγικήν εικόνα σου, γραμμένην μ’ επιμέλειαν
εις την καρδίαν του εντός
δια παντός !