Το σπιτάκι είναι μικρό, μάς φτάνει,
μάς χωράει και τους δυο μαζί,
η αγάπη μας διπλό το κάνει
ένα όνειρο που πάντα ζει,
η αγάπη μας διπλό το κάνει
ένα όνειρο που πάντα ζει.

Κι όταν κάποτε θα νιώσεις δάκρυ,
να το κρύψεις τότε σε μιαν άκρη
και να κάνεις πάλι μια ευχή
να ξανάρθουνε τα χρόνια εκείνα
που τη βγάζαμε φτωχά μα φίνα,
όταν είμαστε κι οι δυο φτωχοί.

Όταν ήτανε μικρό το σπίτι
νιώθαμε κι οι δυο σαν τα πουλιά,
ήμασταν σαν το φτωχό σπουργίτι
που δική του, έχτιζε, φωλιά,
ήμασταν σαν το φτωχό σπουργίτι
που δική του, έχτιζε, φωλιά.