Κάτ’ απ’ το Σταυρό θλιμμένη,
η καρδιά της λογχευμένη,
μία μάνα πικραμένη,
παπαρούνα μαραμένη.

Κάτ’ απ’ το Σταυρό Του κλαίει,
Τον ακούει να της λέει,
λίγο πριν Αυτός πεθάνει,
να `χει υιό της τον Ιωάννη.

Πώς το άντεξες, Μαρία, Θεομήτωρ μου Αγία,
να Τον βλέπεις να πεθαίνει, σε άλλον κόσμο να πηγαίνει;
O καλός, μονακριβός σου˙ σ’ αυταπάρνηση, ομπρός σου...
λόγος Του παρήγορός σου: “Γυναίκα, να ποιος θα `ν’ ο υιός σου!”

Κάτ’ απ’ το Σταυρό στεκόταν,
μ’ οιμωγές ανακαλιόταν˙
το μαρτύριο Του αν μπορούσε,
αχ, αυτή να το περνούσε!

Κάτ’ απ’ το Σταυρό με δάκρυ
ράντιζε απ’ άκρη σ’ άκρη
της καρδιάς της το καμίνι,
μπας και σβήσει την οδύνη.