Το τοπίο είναι πιο όμορφο από ό,τι είχαμε
φανταστεί:
αυτά τα τείχη που πέφτουν κατακόρυφα πάνω μας,
εκείνος ο μαύρος ήλιος που βασιλεύει πάνω από τη λίμνη,
πέρα, στα δεξιά της βάρκας, ένα ουράνιο τόξο που διαθλάται στην ομίχλη.
Ομως, αυτό το μεταλλικό νόμισμα ανάμεσα στα δόντια,
αυτός ο οβολός που οφείλουμε να δαγκώνουμε ώς το τέρμα του ταξιδιού,
φράζει το στόμα που θέλει να τραγουδήσει.
Να τραγουδήσει γι’ αυτές τις θλιμμένες ψυχές που κάθονται στον πάγκο,
καθώς ο ναύκληρος σημαίνει με το μαστίγιο το τέμπο,
καθώς παραγγέλλει να κωπηλατούν δίχως αναπαμό,
κάθε φορά πιο γερά, κάθε φορά πιο γρήγορα, πιο πέρα από το φως.