Πάνω στου πελάγου το σπιθάτ’αφρό
Έστησα χορό φεύγω αναχωρώ

Έκανα φτερά κι έγινα πουλί
Γεια χαρά καλή και μην κλαις πολύ

Ντύθηκα γαμπρός από καινουργής
άστρο της αυγής έβγα να με δεις

Φεύγω μοναχός σε νησί τρανό
Μεσ’ το γαλανό τον ωκεανό

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ
Πάνω στου πελάου
το σπιθάτο αφρό
έστησα χορό,
φεύγω, αναχωρώ!

Έκανα φτερά
κι έγινα πουλί,
γεια χαρά, καλή,
και μην κλαις πολύ.
Θάνατος εδώ

κι ανθρωποσφαγή.
Τουτ' η μαύρη γη
κόκκινη πληγή.
Μέσα στην καρδιά
κόβω κάθε τι

που με συγκρατεί
με τη λάσπη αυτή.
Βούλωσα κι αυτιά
και μνημονικό,
για να μην ακώ

τίποτα κακό.
Ντύθηκα γαμπρός
από καινουργίς,
άστρον της αυγής,
έβγα να με διεις.

Πάω για θεός
σε νησί τρανό
μες στο γαλανό
τον Ωκεανό!
Άνεμος φυσά

παίρνει με και πα
κι η καρδιά χτυπά!
Όλα χαρωπά!
Παίρνει με και πα
πούλουδο αλαφρό.

Πάντα με χορό
φεύγω, αναχωρώ!