Αυτή η μύγα που γεννοβολάει τ’ αβγά της στο έλος
και πετάει από μάγουλο σε μάγουλο, από βλέφαρο σε βλέφαρο,
έχει φέρει την αρρώστια στα μάτια μας: δεν βλέπουμε πια
τα σύννεφα πάνω από τις στέγες του χωριού,
τη σκιά του ερωδιού που ανηφορίζει στο ρεύμα.
Μα το βράδυ, όταν κατεβαίνουμε στις όχθες του ποταμού
και ο μονόφθαλμος χρυσοστεφάνωτος επαναλαμβάνει την αφήγησή του,
ανακαλύπτουμε μέσα από το στόμα του σπουδαία σημεία στον
ουρανό,
αίμα του ματιού του που ονειρεύεται για τη φυλή.