Μέσα στον όλεθρο τύχη, φυγή στην Τουρκία.
Πρόθυμοι βρέθηκαν διακινητές
με την Ελλάδα δεσμοί μας, παλιά ιστορία-
μ’ ένα μπαξίσι γερό, στις ακτές.

Αργοκινήσαμε είκοσι, σάπιο καΐκι,
χρήμα ετών, ο βαρκάρης στυγνός,
νύχτα και άγρια βράχια, το σκάφος βαρίδι,
πάλη στο κύμα, ο τάφος υγρός.

Δώδεκα μέσα στα άπατα του Αιγαίου
πίσω ο πόλεμος, μπρος ο πνιγμός,
μία πατρίδα στα νύχια αγρίου δικαιου,
μόνος κυρίαρχος ο κυνισμός.

Πέντε δικούς μου αφάνισαν μες στο χωριό μας
ξένοι φονιάδες, αδρός ο μισθός,
λόγια ωραία, παγκόσμια, για το καλό μας,
έωλος, όπως και πάντοτε, ανθρωπισμός.

Τώρα εδώ, σε στρατόπεδο, μέσα στο σύρμα,
σαν τον αιχμάλωτο να καρτερώ,
κάποια μικρή μού `χει μείνει ελπίδα,
αν και με βλέπουν πολλοί σαν εχθρό.

Ξέρω που είμαι για σας απροσκάλεστο βάρος,
δεν σας ζητώ να καθίσω εδώ,
μες στη Συρία θερίζει ο χάρος,
μια προστασία γυρεύω για λίγον καιρό.

Τι εξυφαίνεται μες στα γραφεία θανάτου;
Ποιος ο επόμενος στόχος-λαός;
Τίνος θα γίνουν βορά στο Μολώχ, τα παιδιά του;

Πού να ρωτήσεις ποιος είν’ ο καλός;