Ένα μικρό χρυσόψαρο
στη γυάλα, στο καθιστικό
κάθε πρωί το ρωτάω πως πάμε
μου λέει ποίος είσαι εσύ δε σε θυμάμαι.

Κάθε που βρίσκομαι σε πανικό
με κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό
μ’ ένα ύφος έκπληκτο
αναρωτιέται ακόμη πως βρέθηκε εδώ.

Ο ουρανός στο κεφάλι μου πέφτει
για το χρυσόψαρό μου πέρα βρέχει
κι αν μια φορά όταν κοιτάζω στον καθρέφτη
βλέπω ένα μικρό χρυσόψαρο.

Βγαίνω στο δρόμο στο μετρό
χιλιάδες πρόσωπα μετρώ
σε καταστολή, σε αφασία
κανείς δε δίνει σε κανέναν σημασία.

Πιάνω έναν φίλο τον ρωτάω τι φάση
μοιάζει κι εκείνος να με έχει ξεχάσει
και με κοιτάζει πίσω με θυμό
τι ψάχνεις τώρα κι εσύ, αϊ χάσου από `δω.

Ο ουρανός στα κεφάλια μας πέφτει
για τα χρυσόψαρά μου πέρα βρέχει
φοβάμαι να κοιτάξω στον καθρέφτη
μήπως δω ένα χρυσόψαρο.

Ένα μικρό χρυσόψαρο
στη γυάλα, στο καθιστικό
τώρα που όλα στραβά μου πάνε
μου μαθαίνει πως να μην θυμάμαι.

Μοιραζόμαστε μια καβουροπάτη
το χρυσόψαρο μου κλείνει το μάτι
ίσως να γίνομαι κι εγώ
ένα μικρό, κουτό χρυσόψαρο.

Εγώ του παίζω τα ίδια τραγούδια
αυτό τα ακούει όλα σα καινούρια
ώσπου κοιμόμαστε μαζί σαν αγγελούδια
είμαι ένα μικρό χρυσόψαρο.

Έχω γίνει ένα χρυσόψαρο.