Κοιμάμαι αργά,
με ένα τίποτα παλεύω που όλο με νικά,
χρόνια που σε ένα κύκλο ταξιδεύω
κι όπου φτάνω είναι αργά.

Τα τρένα φεύγουν άδεια και άδεια γυρίζουν ξανά
αν θες να `ρθεις, στείλε μου μήνυμα, δε θα κοιμάμαι.

Γιατί έγινε ένας κόμπος το μυαλό μου
που δε λύνεται πια,
αν περνάς έξω από το παράθυρό μου,
χτύπα αν θες, κοιμάμαι αργά.

Έλα να, να περπατήσουμε στη νύχτα
κι ας είναι αργά,
πες μου τα, τα ίδια εκείνα παραμύθια
που δε πιστεύω πια.

Κι ο δρόμος που μας πάει δε θα σε ρωτήσω ξανά
φτάνει να `ρθεις, σου αφήνω ανοιχτά, δε θα κοιμάμαι.

Γιατί έγινε ένας κόμπος το μυαλό μου
που δε λύνεται πια
αν περνάς έξω από το παράθυρό μου, χτύπα αν θες,
κοιμάμαι αργά.

Κοιμάμαι αργά, κοιμάμαι αργά,
γιατί φοβάμαι πως πια είναι αργά.